Goin' places

Hoi allemaal!

Allereerst dank voor jullie gezellige reacties op ons eerste verslag, altijd leuk om te lezen :))

Na een oververhit eerste verslag nu een bericht uit (veel) koelere oorden. De bosbranden zijn nog volop aan de gang en nog lang niet onder controle, maar we hebben dat gebied achter ons gelaten. Het begint er trouwens wel op te lijken dat we een vreemde voorkeur hebben voor gebieden waar natuurgeweld plaatsvindt... Toen we 2 jaar geleden naar Colorado gingen waren daar overstromingen aan de gang, nu de bosbranden in Californië en Zion National Park - dat nu in het nieuws is vanwege zware overstromingen - staat volgende week op ons programma. Tja...

Zoals gepland hebben we zaterdag doorgebracht in Sequioa National Park, dat gedeeltelijk afgesloten is vanwege de branden. We hebben de meest bekende punten van het park gelukkig kunnen zien, waaronder "Moro Rock", een gigantische rots . Na een pittige klim van 400 treden word je op een doorsnee dag beloond met een weids uitzicht op de omgeving. In ons geval leverde het vooral plaatjes op van bergen onder een dikke deken van rook. Niks aan te doen, het was in elk geval een lekker gevoel dat we allebei met relatief weinig moeite de top haalden :) Verder hebben we een paar korte wandelingen gedaan en ons weer vergaapt aan de sequoia's. Wat een kolossen zijn dat! Deze bomen kunnen meer dan 3000 jaar oud worden, moeilijk te bevatten. Gerard heeft een aantal Sequoia-zaadjes meegenomen - binnenkort staat er dus ook eentje aan de Ringbaan Zuid!

De 2 nachten bij Sequoia hebben we in Comfort Inn & Suites geslapen, een lekker hotelletje met ruime, schone kamers en zelfs een "complimentary hot breakfast"! Tegenwoordig komt het steeds vaker voor dat een eenvoudig ontbijt is inbegrepen. Op zich wel handig, je kunt gelijk op pad én het scheelt een hoop calorieën... Qua restaurants voor 's avonds viel er weinig te kiezen; het werd die avond de lokale pizza-boer - zie foto. Zo'n TL-tent waar iedereen naast elkaar zit i.p.v. tegenover elkaar, om maar geen minuut van "the game" te missen. Grappig om te zien, maar niet echt gezellig natuurlijk.

Zondagmorgen zijn we vertrokken uit de warme binnenlanden richting de kust. Het was even wennen: van > 40 graden naar < 20 graden. Na een paar uur rijden kwamen we zondagmiddag aan in Monterey Bay en besloten te overnachten in een wijk verderop, Pacific Grove. We vonden er een motel genaamd Lovers Point Inn. Op zich een prima kamertje hoor, maar voor 100 euro per nacht toch aan de magere kant. Het is sowieso allemaal behóórlijk duur geworden voor de euro-toerist. Twee jaar geleden kregen we nog $ 1,35 voor een euro, nu is dat $ 1.08. Scheelt een slok op een borrel! Prijzen in restaurants zijn vergelijkbaar met NL, maar die gekke Amerikanen werken nog steeds met dat achterhaalde fooiensysteem. Bedienend personeel krijgt een basisloon dat onder het minimumloon ligt omdat men ervan uit gaat dat ze de rest van het loon bij elkaar sprokkelen met fooien. Dit betekent dat je als klant geacht wordt 15-20% op te tellen bij de rekening. Je moet nog eens goed opletten ook, want in toeristische gebieden tellen ze de verplichte fooi soms al bij de rekening op. Stomme regel als je het mij vraagt. Betaal die mensen gewoon een fatsoenlijk salaris en laat het geven van fooien "vrij". Dat is bij ons gelukkig beter geregeld!

Afijn, zondagmiddag langs de kust gewandeld richting "Cannery Row" in Monterey Bay. Dit gebied is in vroegere jaren groot geworden door de sardienenvangst, het stond er vol met fabrieken voor de visverwerking. Door overbevissing verdwenen de sardientjes en gingen de ondernemingen failliet. Een stelletje ondernemende Amerikanen heeft jaren later die leegstaande fabrieken opgekocht en tot een toeristische attractie gemaakt, met winkels, restaurants en allerlei entertainment. Goed bekeken. Gerard is vereeuwigd op de "Forrest Gump bank", zie foto.
Het was zondagmiddag, fris maar lekker weer, dus de locals (waarvan er veel Spaanstalig zijn overigens) gingen met de kids naar het strand aan Cannery Row. Veel te koud om te zwemmen, maar kids vermaken zich altijd wel op het strand en dat was heel vermakelijk om te zien. Opvallend dat de papa's fanatieker zijn dan de meeste kinderen als het op het maken van zandkastelen aankomt :))
's Avonds voor de eerste keer écht lekker gegeten - in een pub.

De volgende dag was het dan eindelijk tijd voor onze kennismaking met Highway 1, de beroemde kustweg van San Francisco naar Los Angeles. Eerst een stukje dat "17-mile drive heet" - je weet niet wat je ziet. Je komt bij een poort waar je 10 dollar mag aftikken om vervolgens door een wijk te rijden met gigántische huizen waarvan de een nog mooier is dan de ander. Echt een stukje wereld voor de happy few, een gemiddeld huis gaat hier al gauw voor een miljoen of 5 over de toonbank. Ondanks de geweldige ligging van de huizen vonden wij het vooral erg vreemd dat de bewoners zich zo in de kijker laten zetten voor een tientje per auto. Als je dan toch zo rijk bent...? Maar goed, mooi is het absoluut. Na dat stukje glamourland kom je dan op Highway 1 en het is niet vreemd dat deze weg zo bekend is. Onze reisgids beschrijft het als volgt: "De kust van de grote oceaan tussen San Francisco en Los Angeles vormt een van de bekendste landschappen van het Amerikaanse westen. Waar zee en vasteland elkaar ontmoeten ontstaan schilderachtige plaatsen, zoals bij Big Sur of langs de 17 mile drive bij Monterey. Niet voor niets heeft de Pacific Coast Highway op de circa 800 km lange afstand tussen de beide metropolen niet voor niets de eretitel All-American Road gekregen."
We hebben de hele middag rondgereden van het ene mooie plaatje naar het andere. Helaas zijn de foto's niet zo mooi geworden omdat de zon besloot zich zowel maandag als dinsdag nauwelijks te laten zien. Hartstikke jammer, want dat had de plaatjes echt mooier gemaakt. We moeten het dus doen met de herinneringen... Aan het einde van de middag nog even de wandelschoenen aangetrokken voor een wandeling in het Pfeiffer Big Sur State Park.

Op dinsdag zijn we vertrokken uit Monterey. Het eerste deel van Highway 1 konden we wat sneller rijden omdat we dat natuurlijk de dag ervoor ook al gezien hadden. Uiteindelijk kwamen we aan het begin van de middag aan bij Hearst Castle. Tja, wat kunnen we daar eens over vertellen... William Randolph Hearst was een megarijke kerel die erg gecharmeerd was van de Europese kunst & cultuur én van de Californische kust bij San Simeon. En wat doe je dan als je geld als water hebt? Dan haal je die Europese kunst en cultuur gewoon naar Amerika! Hij heeft er in 20 jaar tijd een gebouw neergezet voorzien van allerlei pracht en praal die ons Europeanen wel bekend voorkomt. Het is een protserige toestand geworden, maar toch ook wel weer charmant. Het ligt bovenop een heuvel, op een prachtige plek. De gebouwen zijn nagelaten aan de staat - jaarlijks komen er 750.000 toeristen op af. Al met al was het absoluut de moeite waard om het een keer gezien te hebben, dus Frank & Geert: bedankt voor de tip! O ja, ik moest alleen wel even slikken toen ik vóór de rondleiding nog even naar de WC wilde in het bezoekerscentrum. Alle toiletten bleken vanwege het watertekort afgesloten te zijn en buiten was een hele rij van die portable toilethuisjes neergezet. Ik had weinig trek in een kennismaking met die dingen, maar dacht slim te zijn en wachtte tot er een sjieke oudere tante uit zo'n huisje kwam. Dat was de mijne! Ik ging dus redelijk gerustgesteld naar binnen, maar wat me daar te wachten stond... Ik zag een wc-bril met daaronder een pot met eh... menselijk afval en om het af te romen had de sjieke dame een ENORME dampende drol bovenop die berg gedraaid. Na een paar seconden aan de grond genageld te zijn wist ik niet hoe snel ik moest wegkomen. Al mijn uitgangen schoten direct op slot en de natuur regelde gelukkig dat ik pas weer hoefde toen er pas uren later een normaal toilet beschikbaar was. Sjezus! Ik snap echt wel dat sjieke oudere dames ook drollen draaien hoor, maar de aanblik was me even wat te veel. Sorry hoor, moest het even met jullie delen :))

Tijdens het bezoekje aan Hearst Castle brak de zon door en we besloten daarna een frisse neus te gaan halen (was nodig haha!) in het nabijgelegen dorpje Cambria. Na een lekkere strandwandeling vonden we het een goed idee om niet verder te rijden en ter plekke een hotelletje te regelen. Zo gezegd zo gedaan, prima nachtje.

Vandaag (woensdag) zijn we via Pismo Beach naar Los Angeles gereden, waar we dit verslag aan het maken zijn. Het zonnetje is gelukkig weer terug - Pismo Beach is een heerlijk plaatsje met een prachtig strand waar we een paar uurtjes hebben rondgelopen. Verder was het een vermoeiende rit - de toegangswegen naar Los Angeles zijn stikdruk dus dat rijdt niet echt lekker. Maar we zijn er: morgen naar Universal Studios Hollywood! Voor Gerard hoeft het niet zo nodig, maar ik ben gek op dat soort infantiele attractieparken - de kleuter in mij draait overuren op zo'n dag :)) Nu moet ik Gerard nog even overtuigen van het nut om "first in line" tickets te kopen, dan hoef je namelijk nergens te wachten. Maakt eigenlijk qua prijs niet eens zoveel uit, een normaal kaartje kost 95 dollar en een first in line kaartje 149. Belachelijk veel geld natuurlijk, maar het verschil is niet zo groot toch? (en als je vindt van wel dan hoor ik je lekker toch niet hahahaha!!)

Jeetje, er is eigenlijk nog zo'n hoop te vertellen maar dat moet wachten tot het volgende verslag want we gaan naar bed, morgen weer vroeg dag. Hopelijk is alles goed bij jullie!!

Liefs,
Gerard & Heleen

Update: helaas problemen met het uploaden van de foto's. Volgen zsm!